„Dzielnica występku” czyli polityczna utopia Mario Vargasa Llosy

Gdyby każda „dzielnica występku”, była tak łatwo reformowalna, to mam wrażenie, że ludzkość już dawno pozbyłaby się korupcji, tyranii, faszyzmu, nacjonalizmu i wszelkich innych chorób demokracji.

Mario Vargas Llosa w konwencji political fiction,  opisuje  działania dziennikarzy śledczych, poruszających się w szarej sferze, na styku biznesu i polityki. Robią rzeczy podłe, ale są też zdolni do rzeczy wielkich.

I z tym mam właśnie pewien problem. Mario Vargas Llosa, pisarz, myśliciel, polityk, laureat Nagrody Nobla, wykazuje MOIM ZDANIEM w „Dzielnicy występku” gigantyczną naiwność, dowodząc jakoby pod wpływem „nawróconej” dziennikarki, można było obalić dyktaturę (nieco upraszczam). Otóż uważam, że w przeżartej korupcją dyktaturze, gdzie parlament podnosi jednogłośnie rękę pod dyktando szaleńca, gdzie władza polityczna, wykonawcza i sądownicza skupiona jest w jednym gabinecie, gdzie propaganda dmie w każdą państwową tubę, żaden nawet nie wiem jak odważny dziennikarz, nic nie wskóra. Szczerze mówiąc, od Autora pokroju Llosy oczekiwałabym więcej politycznej przenikliwości i życiowego doświadczenia. A może to ja straciłam wiarę…?

A poza tym – książkę czyta się świetnie. Jest lekko napisana, doprawiona seksem (również homoseksualnym i zbiorowym), miłośnicy Limy niewątpliwie docenią wędrówki po znanych bądź „zasłyszanych” zakamarkach miasta, dziennikarze poczują znajome ciarki na plecach, a my wszyscy będziemy mieli dużo radości z obcowania  ze sprawnie napisaną powieścią. Zatem, mimo  wewnętrznego rozgoryczenia, polecam. Na noworoczne przebudzenie!