Gdy czas nie był pieniądzem czyli „Na wschód od zachodu”

Książkę Wojciecha Jagielskiego „Na wschód od zachodu”, kupiłam w dniu premiery. Wchłonęłabym ją od razu, ale w pewnej chwili zaczęłam ją sobie dawkować. Znacie to uczucie, gdy z obawy że „zaraz się skończy”, zaczynamy „dawkować”.

Książka znakomita na wielu płaszczyznach. Po pierwsze warsztat literacki. Jestem zachwycona konwencją, w której czas nie jest linearny. Opowieści dzieci kwiatów, z lat 60-siątych, przenikają się ze współczesnymi wspomnieniami wojennymi Autora. Powiązania i przejścia są subtelne, delikatne, prawie niezauważalne. Nie skupiamy się na jednym wątku, gdyż wszystkie są równie ważne i frapujące. Autor zresztą cały czas pozostaje  w cieniu  rozmówców, a swoje własne przeżycia traktuje jako tło, do pokazania innych doświadczeń.

Równie fascynujące było dla mnie odtworzenie atmosfery wędrówki czy też „włóczęgi bez celu”, życia we wspólnocie, spotykań i pożegnań. Takiego specyficznego stanu, gdy pieniędzy nie ma w ogóle, za to czasu nieograniczona ilość. Tak. Miałam podobne doświadczenia. Były to wprawdzie już lata 80-siąte, ale poczucie wolności, wyrwania się (w naszym przypadku) z szarej komuny, oczarowanie światem, kolorami i słońcem, było  na pewno takie samo jak młodych ludzi 20 lat wcześniej i … tak jest do dzisiaj. I jeszcze to podstawowe pytanie: „how long you have been travelling?”  (ja po ponad roku wędrówki, pomału zaczynałam plasować się w górnych rejestrach!). I jeszcze słowa, które do dziś wywołują wzruszenie i ciągną jak magnes: Goa, Pahargandż, Dharmasali, Thamel. Kto był i widział ten wie, kto nie – niech żałuje, albo … bierze plecak i rusza na wschód…

Koh Samui, Tajlandia, rok 1986, foto Anka Zielińska