Jak się okazuje niektórzy z nas, są wyposażeni przez Matkę Naturę, w unikalny „gen przygody”. Ci którzy mają go w swoim genotypie, książkę Wojtka Lewandowskiego pochłoną jednym tchem, inni … odłożą już po pierwszej stronie.
Bo co może być pociągającego, w wielotygodniowej wędrówce przez uszczeliniony lodowiec, odwiedzaniu zapomnianych przez Boga i ludzi zakątków tajgi czy przeżywaniu „czterech pór roku, każdego dnia” w Patagonii. Dla jednych będzie to koszmar z najczarniejszych snów, dla innych … inspiracja do zorganizowania kolejnej wyprawy!
Wojtek Lewandowski wciąga nas w swoje przygody, pokonując czas i przestrzeń, trochę chaotycznie, ale z pełną ekspresji narracją. Każe czytelnikowi zapomnieć o codzienności i wyruszyć w Tatry, Andy, Himalaje, czy choćby do podwarszawskiego Kampinosu. Dzieli się z nami krajobrazami i pasjami, a przede wszystkim zachwytem nad światem i radością życia, bo jak przekonuje: „przygoda to stan umysłu” – wędrować, poszukiwać, odkrywać … można wszędzie.
Wielką wartością książki, jest staranna szata graficzna, doskonały papier (księga ma swoją wagę…!) i przypisy – Autor jest przecież dr geografii, dzięki czemu oprócz przygód, znajdziemy tu również rzetelną wiedzę i sporo praktycznych informacji.
A więc przekonajmy się, czy mamy „gen przygody”? Zajrzyjmy do książki dr Lewandowskiego i jeśli opisane historie nas przerażą, lepiej zostańmy w domu, ale jeśli rozpalą naszą wyobraźnię, znaczy że jesteśmy posiadaczami tego rzadkiego genu i czym prędzej ruszajmy w świat – przecież nie można marnować darów Matki Natury!
Wojciech Lewandowski „Gen przygody”, str. 303, wyd. STAPIS, 2018
P.S. Drogi Autorze, ale żeby porównać Skardu do Zakopanego, to już lekka przesada…
50plus&minus 
Książka wydaje się ciekawa, może po nią sięgnę 🙂
Polecam gorąco! Również liczne spotkania z Autorem w całej Polsce, których miejsca i daty, można znaleźć w Internecie. Pozdrawiam serdecznie
Ja chyba nie mam „genu przygody”, bo raczej nie sięgnęłabym po taką pozycję, natomiast uwielbiam podróże i zwiedzanie 🙂
Może Twój „gen przygody” jest jeszcze w uśpieniu ;-)))) Pozdrawiam serdecznie
Zdecydowanie mam w sobie gen przygody 😉 😉 😉
on jak bakcyl dżumy- nigdy nie umiera 😉
Super! Witak w klubie 🙂 Pozdrawiam serdecznie :-))))
Po recenzji genu przygody w sobie nie odnalazłam. I myślę, że po lekturze tekstu to tym bardziej by się nie udało… 😛
No cóż … „nobody is perfect” ;-)))) Pozdrawiam serdecznie 🙂
To może być bardzo interesująca lektura 🙂
Ciekawa i inspirująca! Polecam i pozdrawiam serdecznie
Przypuszczam, ze u wiekszosci osob ta ksiazka rozpali wyobraznie, tyle ze nie kazdy ma tak wybijajacy sie gen przygody, wszyscy jestesmy urodzonymi odkrywcami i moze takie historie popchna nas chociazby do rozejrzenia sie po swojej – dobrze znanej okolicy i spojrzenia na nia inaczej?
W samo sedno! Choć co ciekawe, w komentarzach widzę, że są jednak osoby, dla których „przygoda” to coś … przerażającego, od czego trzeba się trzymać z daleka (?). Bardzo ciekawe doświadczenie 🙂 Pozdrawam serdecznie
Nie mam genu przygody, przynajmniej nie w tym tradycyjnym sensie, więc to książka raczej nie dla mnie 🙂
Wiadomo – nie wszystko jest dla wszystkich! Fajnie się różnić. Inaczej byłoby nudno 🙂 Pozdrawiam serdecznie
Zapowiada się bardzo interesująco 🙂
Absolutnie TAK. I od razu rozgląda się za biletami lotniczymi … w jakimkolwiek kierunku 🙂 Pozdrawiam serdecznie
Zdecydowanie mam „gen przygody” 🙂 myślę, że książka przypadnie mi do gustu
Polecam gorąco! I na pewno podda kilka pomysłów na podróże 🙂 Pozdrawiam serdecznie
Całkiem zachęcający opis, chociaż przygodowych nie czytam raczej….
To jest bardziej jak reportaż, albo „opowieści przy ognisku” 🙂 Pozdrawiam serdecznie
Choć nie do końca dla mnie to wydaje się dość ciekawa.
„Nic na siłę” :-))) Pozdrawiam serdecznie
Aż boję się sięgnąć bo tę książkę,bo może dużo się zasziac po jej przeczytaniu
Ładnie powiedziane :-))) Pozdrawiam serdecznie